معنی کله مه - جستجوی لغت در جدول جو

کله مه

لغت نامه دهخدا

کله شق

سرسخت، خودرای، لجوج

فرهنگ فارسی عمید

کله پز

کسی که کله و پاچۀ گوسفند طبخ می کند و می فروشد

فرهنگ فارسی عمید

کله سر

کلمه ای که از حروف اول پنج کلمۀ کیمیا، لیمیا، هیمیا، سیمیا، ریمیا که در نزد قدما از علوم سرّی بود، ساخته شده

فرهنگ فارسی عمید

کله پا

(کُ لَ / لِ)

در اصطلاح نجاران، پایه های چفته. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

کله زده

(کِلْ لَ / لِ یِ زَ دَ / دِ)

رجوع به ترکیبهای کلّه یا کلّه (معنی چهارم) شود

لغت نامه دهخدا

کله دره

دهی از دهستان زهرا است که در بخش بویین شهرستان قزوین واقع است و 908 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

کله خر

(کَلْ لَ / لِ خَ)

در تداول عامه، احمق. ابله. (فرهنگ فارسی معین). سخت نادان و مستبد به رأی خویش. احمق و جاهل و لجوج. سخت نادان و احمق ستیهنده. آنکه در عقاید غلط خود پا فشارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). آدم جاهل و یک دنده و مستبد به رأی. کسی که نمی توان روی حرفش حرف زد. (فرهنگ لغات عامیانۀ جمالزاده)

لغت نامه دهخدا

کله پز

(تُ)

آنکه کله های حیوانات مثل کلۀ گوسفند و مثل آن را پخته می فروخته باشد. (آنندراج). کسی که کله و پاچه و شکنبۀ حیوانات را می پزد و می فروشد. (ناظم الاطباء). آنکه کله و پاچه و شکنبه از حیوانات (مانند گوسفند) را پزد و فروشد. (فرهنگ فارسی معین). روّاس. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
مرا کله پز کرده بی دست و پا
خبر نیست از پا و از سر مرا.
طاهر وحید (از آنندراج).
- امثال:
کله پز برخاست (یا پاشد) سگ جاش نشست، یعنی بدتری جای بدی را گرفت و به مزاح با هر آنکه بعداز برخاستن کسی، بر جای وی نشیند گویند. (امثال و حکم ص 1231)

آنکه کله های حیوانات مثل کلۀ گوسفند و مثل آن را پخته می فروخته باشد. (آنندراج). کسی که کله و پاچه و شکنبۀ حیوانات را می پزد و می فروشد. (ناظم الاطباء). آنکه کله و پاچه و شکنبه از حیوانات (مانند گوسفند) را پزد و فروشد. (فرهنگ فارسی معین). رَوّاس. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
مرا کله پز کرده بی دست و پا
خبر نیست از پا و از سر مرا.
طاهر وحید (از آنندراج).
- امثال:
کله پز برخاست (یا پاشد) سگ جاش نشست، یعنی بدتری جای بدی را گرفت و به مزاح با هر آنکه بعداز برخاستن کسی، بر جای وی نشیند گویند. (امثال و حکم ص 1231)

لغت نامه دهخدا

کله پا

(کَ لِ پُ تِ)

دهی از دهستان کلیایی است که در بخش سنقر کلیایی شهرستان کرمانشاهان واقع است و 195 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

کله پا

(کَلْ لَ / لِ)

آدمی که حالش بهم خورده و از حال طبیعی خارج شده و در حقیقت سرش را به جای پایش گذاشته باشد. (فرهنگ لغات عامیانۀ جمالزاده). رجوع به کله پا شدن شود

لغت نامه دهخدا

کله سر

(کُ لِ سَ)

دهی از دهستان زنجانرود است که در بخش مرکزی شهرستان زنجان واقع است و 270 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

کله بن

(کَ لَ)

دهی از دهستان کیاکلاست که در بخش مرکزی شهرستان شاهی واقع است و 410 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)

لغت نامه دهخدا

کله هو

دهی از دهستان دروفرامان است که در بخش مرکزی شهرستان کرمانشاهان واقع است و 352 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

کله نو

(کَلْ لِ نُ دِهْ)

دهی از دهستان آتش بیک است که در بخش سراسکند شهرستان تبریز واقع است و 174 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

کله مار

(کَلْ لِ مُ سَ)

دهی از دهستان بالاست که در شهرستان نهاوند واقع است و 500 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

کله مار

(کَلْ لَ / لِ)

گونه ای قارچ که بدان فقع گویند. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به فقع شود

لغت نامه دهخدا

کله زن

(تُ مَ / مِ فُ)

لاف زن. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس)

لغت نامه دهخدا

کره گه

دهی است از دهستان کاکاوند بخش دلفان شهرستان خرم آباد. سردسیر است و 180 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

کله سن

(؟ سَ)

از شعب طایفۀ عکاشه است که از طوایف هفت لنگ ایل بختیاری است. (از جغرافیای سیاسی کیهان، ص 74)

لغت نامه دهخدا

کله شخ

(کَلْ لَ / لِ شَ)

در تداول عامه، کله شق گویند. سرشخ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به کله شق شود

لغت نامه دهخدا

کله گاه

(کَلْ لَ / لِ گِ)

دهی از دهستان گرم است که در بخش ترک شهرستان میانه واقع است و 265 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

کله پا

آدمی که حالش بهم خورده و از حال طبیعی خارج شده و در حقیقت سرش را بجای پایش گذاشته باشد

فرهنگ لغت هوشیار

کله پز

آنکه کله و پاچه و شکنبه از حیوانات (مانند گوسفند) را پزد و فروشد: (مرا کله پز کرده بیدست و پا خبر نیست از پاو از سر مرا)، (طاهر وحید)

فرهنگ لغت هوشیار

کله خر

احمق ابله

فرهنگ لغت هوشیار

کله زده

اورنگ تاکدار (تاک طاق)

فرهنگ لغت هوشیار

کله شق

یک دنده مستبد: پسر کله شقی است، لج کننده

فرهنگ لغت هوشیار

کله مار

گونه ای قارچ که بدا فقع گویند

فرهنگ لغت هوشیار

کره ماه

آیشم

فرهنگ لغت هوشیار

کله پز

((~. پَ))

کسی که کله و پاچه و شکنبه گوسفند را می پزد و می فروشد

فرهنگ فارسی معین

کله خر

((~. خَ))

احمق، ابله

فرهنگ فارسی معین

کله شق

((کَ لِ شَ))

یک دنده، لجوج

فرهنگ فارسی معین

دله مه

پرده ی نازک بخش داخلی پوست برخی درختان مانند توت و غیره

فرهنگ گویش مازندرانی

کله ره

غاری نزدیک رستم قلعه ی شهرستان بهشهر

فرهنگ گویش مازندرانی

کره مه

مه رقیق سفیدی که جلوی تابش ماه را در شب مهتابی بگیرد

فرهنگ گویش مازندرانی

معنی کله مه - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما